3 DÍAS 4 AUTOBUSES

Venres, hoxe Julius e mais eu imos cara Nkambe, quedei con el ás 12:30 para coller un coche. A nosa intención era marchar antes mais ás 10:00 chegan as tellas á obra e quero estar alí. Almorzo, ducha e preparo as cousas para marchar. Diríxome a obra e nada, chamo a Eric e dime que ata a tarde non chegarán, pois nada, teremos que aplazar a viaxe para mañá.

Vou cara o centro á tenda da irmá de Julius, coméntolle o cambio de plans e decidimos marchar mañá ás 4:00. Así que nada toca agardar, imos saudar a un rapaz que coñecera ao principio, ten un negocio no que fai copias de chaves, unha cervexiña con el e cara a casa. Alí comemos, antes da comida unha pelexa, dous tipo discutindo por unhas terras, sangre. Despois para a obra, agora si, xa temos tellas para rematar o tellado.

Temos tempo de sobra así que imos dar un paseíño e relaxar un pouco, moi preto da obra hai un sitio impresionante, grandes penedos.

Bueno, volta cara a casa e remato coa mochila, xa é noite son as 18:30, dirixímonos á casa da irmá de Julius, dormiremos alí pois quédanos máis preto da estación. Alí está o sobriño de Julius, teñen case a mesma idade, coa moza, estes si que viven ben, ten ata playstation. Marchamos cara un bar a tomar unhas cervexas, alí un espectáculo de playback, suben a bailar e facer que cantan, bastante cutre. Eu non sei como estes non están todos xordos, poñen a música a un volume... nos bares de aquí é moi difícil falar con alguén, hai que berrear. E nada voltamos cara a casa, comemos tortilla de espaguetti e a durmir, temos que erguernos ás 4 da mañá.

Sábado, 4 en pé, aínda é noite, despertamos ao sobriño de Julius para que nos acerque e di que mellor ir ás 5 que agora aínda non hai coches, xa podía telo dito onte e durmiamos mais, pequena sesta e imos aló. Subímonos no coche, imos 8 nun coche de 5 prazas, saímos ás 6:00. Parada para a pregaria, ven un pastor con nós, primeira parte do traxecto sobando, somos sardiñas enlatadas, moverse é moi difícil. Comezamos coas paradiñas, primeira en Ndop, ten que preparar a roda de reposto, estes sempre agardan ao último momento para todo. Ven unha señora connosco, garciosísima, ponse a facer ximnasia para estirar, despois de media hora por fin saímos, non, falta o pastor, a saber, agardamos e aparece nunha moto, xa podía estarse quietiño. Temos unha parte con estrada normal, é a mellor que vexo dende que cheguei ao país, mais ao rato cambia completamente, os baches habituais e sen asfalto, están a arranxala agora, mais ben a facela porque nunca estivo mellor do que está. Bueno as paradas habituais, policía, xendarmes, pises e comida, nun momento xa nos temos que baixar todos, pois o coche non pasa, aquí unha foto para que vexades o estado das estradas.

Temos que coller varios camiños paralelos pois non se pode pasar por moitas zonas, pasamos pola maior plantación de té que vin na miña vida, pregunto para mercar e dinme que non se pode, que nas tendas, pois vaia. Resulta que esto é propiedade de Lipton, e non sei a onde o mandan para o envasado.

Chegamos a Ndu e cambiamos de coche, a estrada sigue sendo malísima, control dun xendarme, ten cara de chungo, ala liada. A Julius dille que ten que poñer a foto non papel que lle deron como identificación provisional e a min que o meu visado está caducado, pfff. Explícolle que a fecha que pon é a do selo da embaixada, que na seguinte páxina pon que entrei o 15 de agosto, nada, que cabezóns son. Ademais xusto onde pon a data do selo, debaixo di que este visado caduca aos 6 meses, e aínda estou dentro do tempo, nada. Corruptos de merda, o tipo está el só baixo a sombra dunha árbore controlando nada, o único que quere é pasta, Julius quere darlle cartos, eu dígolle que non, mais non me fai caso. Se a poboación segue a permitir este tipo de cousas a situación nunca mellorará, a xente veo como algo normal, tes todo en regra e tes que pagar a un tipo que o vai gastar máis tarde en cervexas ou putas, asco me dan estes militares.

Bueno pasamos e aos 500 metros paramos, o coche non pode pasar, baixámonos todos para que pase e estropéase, ala... Estamos xa preto de Nkambe así que collemos unha moto para chegar aló, hora de chegada 13:00, 7 horas de viaxe.

Recíbenos un irmán de Julius, non recordo o nome, damos un paseíño pola vila, imos ata a casa da nai de Julius a saudala e seguimos o noso paseo, imos a visitar ao Fon, o irmán di que hai que levarlle algo, unha botella de whisky, este Fon é musulmán mais bebe e fuma... Non está, resulta que saiu, así que imos comer algo, dende onte non comimos nada, fufucorn con polo e vexetais. No restaurante dous militares, bacilando, ríndose, son o peor caenme fatal.

Dirixímonos agora cara o bar do alcalde, é tío de Julius, está ocupado así que quedamos para máis tarde, unha cervexiña e agora si imos ver ao Fon, é un home vello, está a escoitar música cubana. Pasamos á sala do trono, alí unhas fotiños e conversa, cóntolle o que fago, nun momento meto as mans no bolsillo e dinme que as quite, é unha falta de respeto.

O Fon dime que a próxima vez que o avise pois quere facerme un regalo, a ver cando é a próxima.

Saímos do palacio e dirixímonos a outro barrio, alí un tipo ao que lle chaman Pancho, dime que facía de tradutor de castelán, de ahí o nome, mais non sabe falar castelán... Pasamos un ratiño con eles e cóntolles o que fai HAC en Njinikon, gústalles a idea e a ver se crean algo parecido, aquí non hai ningunha ONG. Regálanme un gorro da familia real, marcho encantado, boa xente.

Voltamos ao palacio e damos un paseo polas casas da xente, entramos nunha delas e ofrécennos viño de palma, preséntanme a outro dos seus irmáns, o primeiro que me di é que colla o vaso coa man dereita, todos dinme que estou no palacio, pois vale. O mesmo tipo pensando que controla de España pregúntame de que cidade son e comeza a seguinte enumeración: Real Madrid, Barcelona, Getafe, Osasuna, Real Sociedade, en fin, sen comentarios, dígolle de Santiago, e responde ah de Santiago Bernabeu, ahahhahah, trato de explicarlle que non mais o tipo é cabezón, nada el é feliz coa sua explicación de que Santiago é un barrio de Real Madrid onde está o estadio, pois vale.

Imos a despedirnos da nai de Julius, non o comentara mais é cega do ollo esquerdo, doulle 2000 fcfa para que merque comida. Dime que agora son irmán de Julius e que volte a visitala máis veces.

Xa é noite, o irmán de Julius quere ir de chuza, mais non me apetece e a Julius tampouco, despois este cóntame que aquí a maioría da xente só traballa coas vacas, e o resto do tempo emborráchanse, unha pena.

Visitamos a unha amiga de Julius, estes africanos son o peor, van dicíndolle a todas que queren casar con elas, minten que da gusto, invéntanse historias...non me sinto cómodo cando fan esas cousas.

Bueno imos deixar as mochilas na casa dun tío de Julius e agora cara a casa do alcalde, convídanos a cear, como non fufucorn con polo e vexetais outra vez, estes comen sempre o mesmo, case non varían. Tamén comen uns gusanos que polo dagora non quixen probar, prefiro facelo cando teña un water preto, por se acaso. Nada falamos da posibilidade de crear esa ONG na vila e para a casa, Julius vaise onde a súa amiga e eu quedo co tío, son as 20:00, estou rebentado, así que vou durmir, ten posto Bob Marley, durmo coma un bebé.

Domingo, erguémonos ás 4:30, é noite, temos que coller o primeiro coche pois á noite marcho para Yaoundé, ás 5:00 pagamos e dinos que sairemos ás 6:30, a ver que pasa, mentres imos á panadería de outro dos tíos de Julius, están preparando pan para vender, interesante aínda que non moi hixiénico, merco pan e dirixímonos de novo cara o coche. De súpeto o conductor prende o motor e marcha, volve ao rato e subimos, arrancamos, parada para coller a ninguén, voltamos ao mesmo sitio do principio, baixamos, montamos outra vez, agora si, saímos... cara o parque de coches, baixamos, faltan dúas persoas así que teremos que agardar, comemos unhas galletas, paseo e por fin saímos ás 8:30.

A estrada non está en condicións así que temos que coller outra, parece que imos volcar mais levamos un bo conductor. Nun momento chegamos a unha costa moi empinada, mandan baixar á maioría, a min non (vantaxes de ser branco), agardamos aos demáis, unha foto do lugar.

Seguimos o noso camiño, pegamos unha frenada tremenda, no seguinte taller paramos a arranxar a roda, seguimos e paramos pois dous camións están atrancando a estrada, que pais pfff, paramos a arranxar a mesma roda... militares identifícannos, sen problemas desta volta e nada, durmindo o resto do camiño.

Chegamos ás 16:00 da tarde, duchiña, algo de comer e cara a estación, ás 21:00 é a hora de saída do bus, como de costume saímos ás 23:00, vou a gusto durmindo, collín o servicio VIP, por 1000 fcfa máis viaxas nun autobús normal, asientos reclinables, aire...

Luns, chegada a Yaoundé ás 5:30, teño que agardar a que sexa de día para coller un taxi e ir ao ministerio, teño unha reunión ás 8:00 co director de arquitectura e urbanismo do país, fago tempo, vou almorzar nun bar cercano o ministerio, aaahhhh, que clavada, 3000 fcfa por un café e un croisant, nótase que estamos na zona rica do país e da capital.
Bueno entro no edificio ministerial, subo á planta 4, ascensores e todo, que nivel, pregunto polo director e fanme esperar, véselles sorprendidos de verme, parece que non me esperaran. Mándanme pasar e comezamos a reunión, fago as miñas preguntas e dime que me dirixirá aos subdirectores dos departamentos de normas e instalacións, preséntamos e dime que nada que ata as 11:00 teñen unha reunión, entón para que me fai vir ás 8:00, cabrón. Bueno marcho e vou cara a embaixada, a explicar o meu problema co pasaporte, vaia ineptos, nin idea de que facer, dinme que vaia á policía, veña, teño tempo así que vou para alá. Chego explico o meu problema e mándanme cara emigración, explícame en francés e alá vou, non atopo o edificio así que vou a relacións exteriores, nada mándanme a outro lado, paso de todo, os meus papeis están en orde claramente, o rollo é que son uns corruptos.
Son as 11:00, vou ao ministerio, lévanme xunto aos subdirectores e ao final nada, resulta que en Camerún non teñen normas de construción, seguen as normas francesas dende os anos 60, mais non hai nin control nin nada, xa mo esperaba. Falo coa persoa que dende fai 5 meses estase a encargar da redación de esas normas, só unha persoa!!!
Bueno marcho de alí cagándome no goberno, viven mellor que o rei estas xentes, mentres a poboación vive entre basura estes teñen cada un no seu despacho as súa cafetera, nevera... bah.
Diríxome cara o bar da irmá de Belinda, sei que está enferma así que quero visitala, non está así que tomo unha cervexiña para relaxar e vou cara a súa casa, cando chego alí o marido e unhas amigas, ela está peor do que pensaba, ten un costra negra que lle vai dende o peito ata a espalda, non se pode mover e ten cara de sufrimento. No hospital non saben que ten e só lle deron medicamentos para á dor, ademáis está sendo tratada por un médico tradicional, di que está mellor que ao principio.
Marcho de alí un pouco tocado, non sei, bueno quero ir a visitar algún dos organismos que me dixo o director para obter máis información sobre materiais, empresas... vou ao barrio que me dixo e non é ali, vaia xente. Volto ao bar de Gladys e quen está alí, meu amigo Eric o putero, que asco de tío, quedei alí con Deco, en canto ven marchamos na procura doutro edificio, nin os policías saben onde está, aaahhh Camerún.
Desisitimos e imos cear ao sengalés que fora a outra vez, unha cervexiña co seu irmán e vou cara a estación, aínda teño que agardar unhas dúas horas mais prefiro estar alí, vexo o Barça-Madrid da semana pasada, polo menos...
E nada bus infernal, sobando como puiden e chego a Bamenda ás 6 da mañá, directo á cama.

Un saúdo

SEN DESCANSO

Xoves, esperto ás 6:30, e a currar, hoxe tampouco hai auga. Non sei que pasa mais ata as 10 ou 11 da mañá nunca hai auga corrente. Nada almorzo mentras curro, agora tócame máis contabilidade que outra cousa, agora si duchiña fresca e cara á vila. Reúnome con Julius e vou mercar unhas botas de fútbol para o fillo de Belinda, John Paul que viu connosco o día do Ram. Falando con el díxome que xogaba sen botas así que merqueille unhas de segunda man por 8 €, dareillas a semana que ven.

Volta para a casa, paro uns minutos e directo á obra, suponse que tiñan que traer as tellas, mais cando chamo dinme que mañán, que tiveron un problema co camión, bueno, polo menos xa se puxeron co canalón. Unhas fotiños do estado da obra.

Comezo a baixar camiñando cara Bambili, pega o sol, teño a esperanza de que pase un taxi, nada, caloorrr, á fin cando casi estou chegando abaixo de todo e despois de 20 minutos camiñando aparece un, que aos dous km se estropea... Collo outro e para casa, paro un ratiño de nada e marcho a comer ao Biberón, alí quedei con Protus e Joseph para ir a Santa. Quedei ás 15:00, pois a e vinte chamo a Protus, aínda tarda media hora, pfff, o outro non da señais de vida, o peor é que xa estou co taxi, e pagando por estar parados. Bueno Protus chega ás 16:00 a arrancamos, estou moi canso así que a durmir.

Xa en CEFED, explícolle a Protus o que imos facer, os rapaces queren xogar mais coa espera fíxose moi tarde así que nada, merco unhas galletas para eles e marchamos, xa virei con máis tempo.

Xa na casa, Protus dame presupostos para varias cousas e marcha, como algo e a durmir estou morto.

Mañá marcharei a Nkambe, a vila de Julius, uns días na montaña, xa vos contarei.

Un saúdo

THIS IS CAMEROON

Mércores, hoxe teño un día completiño, almorzo e non podo ducharme, non hai auga. Bueno pois nada, ás 8 quedei co taxista, Nemesius, pois Augustin está en Douala. Chega a e media, dime que foi á policía pois para sair da vila co taxi precisa un permiso especial, recollemos a Protus en Bambui, hoxe levareino ata o hospital de Mbingo, pois ten filaria nos ollos e pode quedar cego.

De camiño parada cun militar, pasamos sen problema, despois control de policía, pasamos sen problema, chegamos a Mbingo e na entrada do pobo, a 100 metros do hospital, párannos, xa era moito. Nemsius dalle os papeis, que están en orde, e o tipo comeza a revisalos, dille que non pode circular, pffff. Agardamos un rato e nada, así que Protus e mais eu imos camiñando ata o hospital, está abarrotado, vaille tocar agardar. Eu marcho pois quedei aquí con Joshua, vou á tenda de Enmanuel, falamos da corrupción, "esto é Camerún" sempre é a frase final.

Imos xunto Nemesius e dime que o militar queríao levar aos xulgados e reterlle o coche, cando todo está en regra, ao final tivo que soltar 5000 fcfa, vaia país, dígolle que vaia á policía en Bamenda, onde sacou os papeis e explique o que pasou, a ver que pasa, está alucinado, "this is Cameroon".

De camiño párannos de novo nun dos controis que antes pasáramos, agora ten que soltar 500 fcfa, a corrupción na policía e nos militares rebenta aos pobres, esta xente cada día rouba máis do que é un soldo mensual dun traballador, o peor é que como me di Nemesius, se non pagas, darán o teu número de matrícula e pararante cada vez máis. No último control antes de Bamenda, volven a pararnos mais o tipo dase conta de que xa nos pararan á ida e déixanos ir. Vaia mañá...

Chegamos ao centro da vila e facemos ás xestións para as que viu Joshua, despídome del e voume a comer, morro de fame e sede. Vou ao Presscafé en Comercial Avenue, ensalada de pastaaaaa... últimamente preciso comida fresca e diferente, a de aquí é moi picante e con esta calor non podo. No restaurante falo con un estadounidense que xa vin unhas cantas veces, xa leva 6 meses aquí e ten para dous anos, están a formar xente en economía, marketing...

Quedara ás 13:00 na obra con Eric empresa do tellado, non me da tempo, chámame e dígolle que se pase pola miña casa, así que tiro cara alá, que calooorr...

Bueno na casa falo con Belinda e Mado, pártense o cu coas miñas cousas, chega Eric e compartimos unha cervexa fría, quero que rematen o tellado esta semana así que fago todo o posible para meterlle un pouco de presión, mañá traerán o material que falta, e dime que poderán rematar o domingo, todo correcto, verémonos mañá na obra, a ver que pasa.

Sigo con Belinda e Mado, dígolles que non creu en Deus e rinse a máis non poder, aquí se dis eso es un bicho rarísimo, amósolles as agullas e fíos que trouxen (gracias mamá) e tamén se rin, a min faime gracia.

Ven Nemesius de novo, voulle amosar a obra a Joseph, o home do orfanato no que precisan voluntarios. De camiño a recollelo o taxista tamén me pregunta se creo en Deus (teñen o día hoxe, non sei que almorzou esta peña), a resposta non, e rise a máis non poder, esta xente rómpeme. A súa explicación de que en África é necesario crer é porque aquí hai moita bruxería e maxia negra, pois vale. Trato de explicarlle que en Europa, ou polo menos en España, anos atrás era igual ou parecido a aquí, rise...

Bueno chegamos ao orfanato, Joseph e Celine amósanme as obras, están a construir a escola de secundaria. Imos a marchar e Joseph pregúntame se fai falta que veña Celine, eu dígolle que como queira, vaise falar con ela, namentres Nemesius sigue preguntándome cousas sobre as miñas crenzas, sempre lle da a risa. Volven Josesh e Celine, subímonos no coche e pregúntolle a ela se non ven, responde, pregúntalle a Joseph, calo, a saber os líos que teñen.

Bueno imos á obra, amósolla e encántalle, o sitio, a construción. Explícame os problemas que tiveron eles para obter os terreo no que está o orfanato, como era unha misión española, con whitemen polo medio, o Fon quería 2000000 fcfa ao mes, vaia tío. Entón falaron cos notables, que están por debaixo do Fon, estes cederon os terreos máis non tiña validez, ao final Joseph escribiu ao goberno que ordenou que se lles permitira comezar. Agora, dime, cada vez que se cruza co Fon, este colle o seu bastón de ébano para protexerse del, porque pensa que é o demo, vaia tipo.

Bueno baixamos e recollemos a Protus, que xa está de volta do hospital, á mañá dinlle 20000 fcfa, dime que xa se foi todo na consulta e que agora vai precisar 50000 máis para as análises. Esto non pode ser, nun país no que toda a poboación é pobre, só para saber o que ten, precisa invertir 70000 fcfa, que son máis de 100 €, a ver que se pode facer para axudar a este home.

Agora voume con Joseph ao Biberón, onte o camareiro díxome que quería aprender castelán, así que vounos presentar para que se poñan dacordo.

Varias cervexas e conversas interesantes, este é o home máis estudado que coñecín ata o momento. Fálame ata de Wenceslao Fernández Flores, coñece bastante de España. Tamén me conta algúns dos casos que están a ter no orfanato, alucino, xente que ven a deixar rapaces dicindo que os pais morreron cando non é verdade, outro que levan aos seus propios fillos dicindo que son dunha irmá morta... Mais o peor de todos dime, foi un Fon, atopuno un día borracho e comezaron a falar, ao rato deuse conta de que coñecía a ese home, pois resulta que o tipo, tendo cartos, mandou a tres dos seus fillos ao orfanato, incrible, co que se gasta en catro cervexas case lle da de comer a eses tres rapaces durante unha semana...

Falamos tamén da historia do país, cóntame que cando dimitiu o anterior dictador el estaba en Yaoundé e todos pasaran moito medo, e eles dicía máis, pois coñecían a historia de España e pensaban que viría unha guerra civil, en dous días solucionouse, aínda que na miña opinión todo segue case igual, non sei...

Outro caso foi no 2008, aqui en Bamenda, producíronse manifestacións de estudiantes moi fortes, chegando a queimar unha oficina de correos moi cerca de onde nos atopamos, tamén me conta que xusto daquelas estaba un dos curas españois da misión na súa casa. El quería axudalo así que buscou en internet no sitio da embaixada española as recomendacións pois as cousas estábanse a poñer difíciles. Pois ben, un exemplo da política exterior do noso estado, mentres tódalas páxinas webs das embaixadas inglesa, francesa, estadounidense, australiana... daban lugares aos que ir para estar segura, a española non dicía nada, nada, que pais, cando hai que pedir votos no extranxeiro ben que traballan, mais para garantizar a seguridade dos seu cidadanos nin sequera escriben un comunicado, vergoña.

Bueno marcho para a casa e falo un ratiño outra vez con Belinda e Mado, din que me van botar de menos cando marche, eu tamén. Amósolles fotos que teño no ordenador de todos vós, amigos, familia... Din que somos todos iguais.

A durmir, foi un bo día, arranxei temas da obra, que vai moi ben, tamén de voluntariado con Joseph, a gusto.

Unha aperta

ABRINDO PORTAS

Luns, xa estou só, hoxe levanto con calmiña, almorzo e curro. Despois marcho cara a obra, o habitual, taxi, moto e ninguén no sitio. Chamo a Protus e está cerca, agardo por el. Concretamos os seguintes traballos a facer. Tamén quedamos para ir o mércores ao hospital, precisa un tratamento e imos pagarllo como parte da man de obra dos traballos que realiza. Chamo ao responsable do tellado e non me colle, xa comezamos...

Bueno marcho de alí cara a vila, reúnome con Cyrus e Julius, imos imprimir uns documentos para que me leve e buscar apoios en ONG's.

Agora tócame reunirme con Joseph, profesor de español que traballa no orfanato MISSPA, mais antes atopámonos con Ankias, o rastafari, un ratiño con el e concretamos máis cousiñas do que farei para intertar traelo a tocar a España.

Merda, acábaseme a batería do teléfono e non atopo a Joseph, volto ao sitio no que imprimimos e poño o teléfono a cargar, agora si, reúnome con el e imos a tomar uns zumes.

Moi ben con este home, fala castelán, quería falar con el pois é o enlace con España que ten o orfanato. Estou a buscar sitios nos que precisen voluntarios, e aquí precisan de todo, dende un informático ata enfermeiros, profesores, paiasos... Moi ben, falamos un pouco de todo, diferencias entre Europa e África, o seu fillo que está a estudiar en Holanda, Jack Songoo, Kameni...de todo.

Hoxe quedei coas rapazas checas que coñecín o outro día, buscan algún sitio no que traballar como voluntarias, pois resulta que quedei nun sitio xusto ao lado da casa deste home, cocincidencia?

Bueno imos ata alí e amósame a casa, dime que aquí podería haber aloxamento para voluntarios, eeeehhh, era unha das cousas que me propuxera e xa está feito, son relixiosos eso si. Agora mesmo está vivindo a súa nai alí tamén  pois está enferma, a casa caralluda, nada que ver co común aquí.

Un ratiño alí e imos cara o Biberón, onde quedei con elas e con Julius, agardamos un rato e nada, pedimos unha cervexa, chega Julius, e nada, non aparecen. Chámoas e dígolle a Julius que fale el, esta tipa fala rapidísimo e non a entendo. Ao final mándolles unha mensaxe e non responden, pois nada, paso de chamar máis pois a tipa ten o teléfono checo e sae carísimo.

Así que nada falamos un ratiño, comemos unhas empanadillas e para a casa, cena e a durmir, estou canso.

Martes, hoxe vou tratar de facer un carné de residente, é barato e se quero volver xa non tería que sacar o visado. Reúnome con Julius, no centro, coñece a unha policía así que será máis doado. Imos xunto a súa irmá a saudar e camiñamos ata e comisaría de policía en Old Town, agardamos un ratiño e mándannos pasar ao despacho. Esta policía tamén é amiga de Luis, explícolle o que quero e pídeme o pasaporte, despois de revisalo dime que non pode facerme o carné, que o meu visado xa caducou, cooomoooo??? Dime que eles contan a partir da data do selo da embaixada camerunesa, que é do 5 de xullo, mais eu explícolle que non, que mire na páxina seguinte, eu entrei no pais o 15 de agosto e cando solicitei o visado en Madrid, xa lles tiven que poñer as datas nas que ía vir, dime que non. Esto non ten nin pes nin cabeza, en teoría son ilegal no país, na práctica non, non sei se a tipa non tiña ganas de currar ou que, mais non me quixo facer o carné, dime que a próxima vez. Eu sigo flipando, bueno que lles den...
Voltamos á tenda da irmá de Julius, antes merco unhas zapatillas, cos zapatos que trouxen agora abrásome, xa fai calor. E nada intercambio contactos co fillo da irmá, imos facer algún negocio, xa vos contarei con calma, e volto con el na moto do primo ou algo así.
Paradiña na casa, onte Stephen preguntoume que que tal a tele, díxenlle que non a uso e pediume se a podía poñer noutra habitación, por suposto, aproveito para darlla. Collo outro taxi e á obra, hoxe si que está Protus, rematando co zócalo e preparando estrutura para portas e ventás, veña unhas fotiños.

E nada volto á casa, cervexiña con Belinda e Mado, como lendo as noticias, e descanso na habita.

Despois reúnome con Julius e Ankias, unhas cervexiñas de tarde, unhas risas. Xa de volta paro a cear no Biberon, porco con arroz, converso co camareiro un ratiño e taxi para casa.

Chego e non está Belinda, que raro, todo pechado, chámoa e dime que está a vir, en menos de 5 minuntos aparece, falamos un ratiño, poñemos a parir ao dono e ao doutor, e dime que estou a traballar moitísimo, emocióname e voume moi contento para á cama.

Un saúdo

MEETING

Domingo, esperto temprano como de costume, almorzo con Abakar e Rober, estes marchan hoxe. Últimos retoques ao planning con Luis e marchan no coche con Augustin, de novo á miña completa bola. Curro un ratiño e arranco cara Ntarikon, alí está Julius vendendo.

Recolle o posto e imos ata a súa casa a deixalas cousas, pronto nos imos pois temos que ir a un meeting en Mankon.

Chegamos á casa de Cyrus e empéñase en que me lea unha carta que me escribiu, nesa carta decláranme Patrón do seu grupo, aparte de embaixador...

Bueno imos cara á casa dun dos seus irmáns, alí é a reunión, vedes nesta imaxe un balde, pois ahí hai xabrón, cos cartos que xuntan entre todos, mercárono, despois repartirano. Decido aportar algo para a contribución desta semana.

Para comezar cánticos e danzas, aquí deixo o enlace dun dos vídeos que teño.

 http://youtu.be/73-cO4prIk4

Despois unha pregaria, e todos os que estamos alí nos presentamos, aplaudenme.

Acto seguido, comidaaa, que ben tiña unha fame, ademáis hai ensalada, moi a gusto.

Xa co estómago cheo comezan a falar, non entendo nada pois fano no seu dialecto, mais si que vexo que fan as asambleas totalmente horizontais, sábense organizar e respetan os turnos de palabra.

Cyrus preséntame a todo o mundo, este home está moi ben preparado e fala que da gusto, sempre solta grnades verdades.

Estáseme a facer un pouco tarde, así que imos de novo cara a casa de Cyrus, alí un ratiño e quedamos para mañá. Agora dirixímonos cara un bar no que está Ankias Vallyman, rastaman. Convídanos a unha cervexa e falamos un pouquiño e bailamos sentados.

Xa é noite e aínda non cenei, así que marcho cara o Biberón, alí reúnome con Mado, rapaza que comezou a traballar con Belinda no restaurante, unhas risas, pizzas, que ela nunca probara e volta cara a casa.

Paro un ratiño a falar con Belinda, quero axudar a esta muller a montar o seu propio negocio, a ver que podo facer, polo dagora falar con ela.

Bueno tou morto, a durmir.

Unha aperta a todxs

CONTENTO

Venres, mañá tranquiliña, imos á obra a comprobar que trouxeron o material que faltaba, todo correcto. Xa se nota a calor.

De alí tiramos cara o orfanato MISSPA, para amosarllo a Rober e Abakar, notamos unha gran diferencia co centro de Santa, os rapaces non parecen tan contentos como alí. Parte do problema penso que é polo afastados que están estes rapaces do resto da poboación, non teñen posibilidade de relacionarse. 

Voltamos á casa, xa é mediodía, unha cervexiña e a comer. Despois eu decido quedar na casa mentras estes van a Santa, estou canso e ademáis quero traballar no proxecto. Chove, parecía que xa pasaran as choivas mais non. Nun momento que saio a fumar un pitelo chega un Fon e un militar a tomar algo no salón da casa, falo un ratiño con eles.

Quero chamar a Luis para ver onde andad e, sorpresa, non funciona o teléfono, outra vez, que rabia.

Chegan estes de volta e a cenar ao Mawa, temos conta aberta por unha máquina de facer zumes que trouxo Luis, nunca hai nada do que queremos... e unha hora de espera, o servicio neste hotel non é moi bo que digamos, polo menos a comida está boa.

Paeíño de volta e a durmir.

Sábado, levanto ás 7:00 e marcho directo a Bamenda, a arranxar o do teléfono, chego e a tenda aínda está pechada, así que vou saudar a Julius e a almorzar nun restaurante do centro, batido de papaia e plátano e unha tosta de tomate, allo e aceite de olivaaaaa, que rico.

Volta á tenda, arranxado, bueno, nunhas horas funcionará, e volta para casa.

Agora imos ata a parcela de Luis, aquí unha imaxe da xungla que ten nunha parte.

Baixamos á vila, voltiña polo mercado, Rober merca regaliños para a súa xente, mentras merca acércaseme unha rapaza blanca, resulta que é checa e ela mais outras dúas están buscando algún sitio no que traballar como voluntarias, vounas levar a Santa esta semana.

Bueno comemos alí mesmo un sandwich riquísimo e marchamos para Santa, alí coma sempre, divertidísimo, unhas fotos. 

E nada volta á casa, xa é noite, rematamos o crédito no Mawa, bueno sobran 1500 fcfa, e volta paseando con amenaza de choiva, mañá quedo só outra vez, estes marchan a Douala, Rober xa volta cara Galiza este luns.

Síntome xa moi adaptado, agora que miro o tempo que me queda aquí, unhas tres semanas, vaime saber a pouco, e vaime dar pena marchar. Estou contento.

Un saúdo e bicos

ACTIVIDADE NA OBRA

Mércores, hoxe toca ir á obra, xa están co tellado. Almorzo na casa e vou coller un taxi. Para un cunha blanca dentro, así que fago gratis a metade do camiño. Ela é canadiense e traballa tamén con discapacitados, intercambiamos mails.

Chego á obra e alí están traballando, os tipos suben ao tellado sen cordas nin nada, para matarse.

Da gusto ver actividade na obra, tamén esta Protus, que xa rematou o zócalo do muro que nos falta para pechar o edificio, agora está preparando armaduras para a estutura.

Collo agora outro taxi cara o centro, alí reúnome con Luis e Roberto, imos comer alí. Curioso, Luis pregúntalle á camareira que hai de comer, ela di todo o da carta, ben, queremos unha pizza e di, uf eso leva moito tempo, bueno por unha pasta, mmm eso non... vaia personaxes.

Comemos e tiramos a Santa, risas e xogos cos rapaces.

Volta para a casa, chega Abakar, amigo de Luis do Chad, musulmán, vai pasar uns días connosco.

Ceniña e a durmir.

Xoves, almorzo e cara a obra con Roberto e Abakar, estáselles a rematar o material, chamo ao responsable da subcontrata e di que está a vir. O bo é que van a bo ritmo, esta semana ou a que ven xa rematamos.

Bueno alí esperamos un rato e conversa con Eric, volta cara abaixo, reunión con Protus para que nos faga presupostos das seguintes partidas e cara Bamenda. Paseíño e de novo ao centro dos rapaces, risas, risas e risas. Estou rebentado, aínda non me pasaron as maniotas da camiñata do outro día.

Cenamos no Mawa e para a casa, peli e a durmir.

Bicos a todxs

O DÍA DO RAM

Martes, érgome ben pronto, ás 7:00, Julius xa está aquí, imos ir ata Fundong, á celebración musulmá do Ram. Almorzamos  e a coller un taxi, primeiro a Bambui e alí outro cara Njinikon, incomodísimo.

Chegamos á vila e teño que ir buscar a John Paul, fillo de Belinda á súa escola, collo unha moto, non sei moi ben onde está mais cando escoito André, xa sei, é o rapaz.

Imos cara á oficina de HAC, alí Maurice, Joshua, Paul e unha muller da que non podo recordar o nome. Falamos un ratriño e collemos outro coche, desta vez cara Fundong, alí Maurice dime que imos ter que camiñar así que vai cambialos zapatos á casa dun amigo. Agardamos Julius, John Paul e mais eu. Cando voltan imos coller unhas motos, tres en total, eu vou con Paul, dirixímonos cara o palacio de Kom, ao principio sen problemas mais ao rato comezamos a subir pola típica estrada camerunesa, barrizal, pedras e pendente pronunciada. Paul non é que sexa moi delgado e as motos dos demais pasan diante de nós, que sairamos antes. Nun momento xa temos que parar e subir máis adiante, logo pínzase a moto... O moteiro xa lle di pasa ti no medio se non...E agora teño que ir atrás, aguantando o peso deste gorila, sufrimento...

Bueno, chegamos ao palacio á fin, unha foto.

Agora comezamos a camiñar, sempre subindo, xungla, un paso estreito, á esquerda un tropezón e caída mortal. Saímos a un descampado, vistas increibles, e introducímonos nas nubes.

Comeza a chover, merda, non trouxen chuvasqueiro, molladura, imos pingando e, despois dunha hora camiñando (máis ou menos), chegamos ao lugar da celebración, recíbennos estes cabalos.

Saudamos a todo o mundo e mándannos sentar nunha das casas, alí estamos os invitados, ao rato comezan a traer comida, xa mataron ás cabras e agora toca comelas, riquísima carne á brasa. Despois traen arroz con salsa e carne e fufucorn tamén. De postre un té de ginseng e non sei que máis, moi rico todo.

Un paseíño pola vila para baixar a comida.

E agora toca reunirse, van facer unha colecta para a escola que vos amosara fai unhas semanas, por iso nos invitaron.

Ao final recaudan 90000 fcfa, bastantes cartos. Están moi contentos e os rapaces fan unha danza e tocan os timbales, aquí un vídeo do momento.

http://youtu.be/nd6Waxz8VSc

Comezamos agora o descenso, é un pouco tarde e non coñecemos o camiño, así que temos que correr, para non perder aos que van diante, como non, comeza a chover. Imos Julius, John Paul e mais eu, perdemos ao resto. Camiños esbaradizos, xa que cae auga a montón, é coma facer barranquismo, caio unhas cantas veces. Chove, chove e chove. Ao cabo dun rato sae o sol, menos mal, secamos un pouco e seguimos, atravesamos ríos, xungla... Cansadísimos, menos mal que iamos co cativo que coñece un pouco a zona e guíanos ata a casa.

Despois de moito sufrimento chegamos a Njinikon, imos directos a tomar algo, estou rebentado. Alí uns tipos moi borrachos, apuramos as nosas bebidas e collemos un coche para voltar. Frío moito frío, chegamos á casa cambiome e deixolle roupa a Julius, cenamos aquí e a durmir, tou morto.

Unha aperta

DOUS TERCIOS

Luns, unha nova semana, comeza o meu terceiro e último mes, o tempo pasa cada vez máis rápido. Penso no día que marchei e parece moi lonxano, en breves xa me tedes por ahí outra vez. A verdade é que me vou sentindo máis cómodo cada semana que pasa.
Bueno érgome animado e a almorzar, Roberto e máis eu imos ir ata a obra, espero que xa estén colocando tellas. Chamo a Protus e quedo con el na obra.
Taxi e moto, xa regateo con soltura, máis que nada porque agora sei os prezos reais das cousas, e xa non me deixo dar o pau.
Chegamos alí e ao pouco Protus, esta xente aínda non está a traballar, chamo a Eric, o responsable da subcontrata e dime que mañá, bueno. Urxe que empecen pois o material está alí e pódeo levar calquera.

Repaso como se están a executar os zócalos do muro que nos falta e todo ben.

Marchamos cara o centro da vila, reunímonos con Julius e Cyrus, un ratiño alí e de paseo, campo de fútbol, mercado, e super.
Quedamos no Biberón con Luis, e alí comemos, porco con arroz.
Arrancamos cara Santá, hoxe non ven Augustin, pero Luis chamou a outro taximan, este vai a todo hostia e non esquiva moi ben os buratos que digamos, medo...
No centro coma sempre, unhas risas, cada día máis.

Marchamos de alí con Mariamo e Enma, a primeira vai a súa casa a pasar o Ram, festa musulmana, a outra acompánaa para axudala. Paramos en casa, cambio de taxi e cara Sabga agora, o pobo da rapariga. Acaba de ter outra irmá, fai unha semana. Están moi contentos, convídannos a leite de vaca, soprendinme a min mesmo, está riquísima, eu non sei o que poñen nos cartóns mais leite non é, eso seguro.

E nada, parada a cear no Mawa e para casiñ, mañá vai ser un día moi longo preciso descansar.

Unha aperta

UNHA VODA Á CAMERUNESA

Sábado, almorzo forte, hoxe vai ser un día moi longo. Imos outra vez a Njinikon a visitar a algunhas das persoas ás que axuda HAC, chega Augustin ás 10:30 e marchamos.

Primeira parada en Mbingo, visita a Enmanuel, un dos que lle levei un ordenador, un ratiño con el alí e seguimos. Paramos agora en Belo, aquí vai ser a voda á que viremos esta noite, saudamos á xente e seguimos ata a casa de Margaret, esta muller é viuva e non ten recursos, Luis trouxo cousas para darlle, abrigos, roupa, mantas... Ademáis estanlle a construir unha casa.

Continuamos a nosa ruta, chegamos a Fundong e visitamos a Sylvanus, Roberto que ven con nós é un dos que financiou o proxeto de construción desta casa. Xa comentarei mais creo que parte dos cartos que enviachedes usareinos para poñer un canalón na casa deste discapacitado. Bueno paramos alí un bo rato pois ponse a chover, estase ben, convídannos a plátanos mentres na radio soa Bob Marley, a gusto.

Por fin para de chover, paramos en Fundong a deixar a Ceydou, e á súa filla, que nos acompañaron ata a casa de Sylvanus. Paramos agora nun viveiro de árbores autótonas que subencionou Luis fai anos, outra área, a medioambiental, na que se está a traballar aquí.

Subimos no coche e dirixímonos a Njinikon, á oficina de HAC, reunímonos con Joshua e Paul. Danme un sobre ao meu nome, eu, que será?, é un convite da comunidade Bororow para a festa do Ram, este martes, convite enviado polo Ado (Fon ou rei para os musulmáns) de Ijim.

Bueno, agora marchamos Roberto e máis eu xunto Bertrand, é un rapaz de 6 anos que ten sida, non ten pais e vive coa súa avoa, este é outro dos casos que vou a tratar de axudar cos cartos que enviastes. Nesta primeira visita lévolle, arroz, galletas, sardiñas e pan. Cano chegamos alí cóntannos que o rapaz está a vomitar dende fai uns días, está bastante mal mais xa está a tomar os retrovirais.

Marchamos de alí un pouco tocados mentalmente, non podemos facer moito máis por el.

Voltamos á oficina de HAC, e imos a comer peixe ao restaurante, rico mais perigoso pola salsa que leva, nin a probo.

Bueno dirixímonos cara a voda, paramos no negocio de Genesis, un rapaz que un día espertou e non tiña movilidade, unha ONG construiulle unha casa e HAC concedeulle un microcrédito para montar unha zapatería, un ratiño alí e para Belo.

Xa na vila imos ata a casa dunha amiga de Luis, a ver se podemos durmir alí, ela xa está na voda, así que dirixímonos cara a casa da noiva, onde será a ceremonia.

Son sobre as 20:30, recíbenos a nai da noiva, primeiro séntannos nunha sala cos notables da familia, nada cinco minutos e lévanos a comer. Na tradición africana celébrase primeiro a comida na casa do noivo, chegamos alí e un montón de xente, xa bebida, algúns dos rapaces bacílannos e Luis dilles algo, pasamos e unha cervexa. Hai bufet, non teño moita fame mais decido comer pois non sei ata cando non voltarei a probar bocado, collo ensaladaaaa con salsa de iogur!!!!, polo, cocojam e ndolé, ínchome. Outra cervexiña alí, unhas risas con Luis e Roberto e dirixímonos de novo cara a casa da noiva.

Unha vez alí ven un tipo que nos ofrece asento, como non diante de todo, iso pásanos por ser brancos. Bueno sentámonos coa nosa cervexa e Roberto e mais eu prendemos un pitelo, bótannos para fóra, xa o imaxinaba, nada voltamos aos nosos asentos e o home que antes nos ofrecera unha silla comeza a falar. É o animador da voda, comeza a facer chistes, algúns collémolos outros non, unhas risas, é todo un cómico.

         

Chega o noivo cos colegas supoño, xa me decatara de que había unha cama, alí se dirixen, el túmbase e os colegas póñense diante, pois non pode ver á noiva, que aínda non apareceu.

Pasa coma unha hora e alí seguimos co animador, comezan a traer máis comida e por estar diante de todo comemos de todo, palomitas, snacks, fufucorn, un licor de millo... puf, vou rebentar, comezamos a pasar comida para atrás, esto é unha locura.

Coma dúas horas despois alí seguimos, chistes e máis chistes, xa comeza a cansar.

Por fin aparece a noiva coas damas de honra, chegan medio agochadas, tíranse no medio do recinto e comen, logo marchan de novo. Aparece outra vez o paiaso, pastor ou conductor ceremonia, mais chistes.
Volve a moza coas colegas e séntanse todas no medio do recinto, comeza agora un ritual de fertilidade, múdanas de roupa, agora van todas iguais, úntanas en aceite de palma e arxila.

Despois comeza unha especie de presentación de todas as damas da honra, aínda que parecía unha venda, non me gustou moito, ademáis comezo a estar canso. Despois de moitos chistes do tipo, mil horas parándose con cada rapaza que presentaba, márchanse todas. Por fin aparece o mozo, as mulleres máis maiores cantan e danzan ao redor del, moi bonito.

Á fin a parella xúntase, e o devandito falabarato bota un sermón un tanto machista, bueno a eles véselles contentos.

Gústame o ritual para o casamento, comparten un prato de comida, e cada un dalle de comer ao outro. Bueno a seguinte foto mostra ese momento, son as 4:00 da mañá, levamos case oito horas aquí, moi bonito todo mais con dúas horiñas mais que suficiente, as caras de Roberto e miña falan por si soas.

Bueno á fin remata a ceremonia, son as 4:30, Augustin está morto así que Luis vai conducir. Voltamos sen percances e as 5:30 na cama, que sono.

Domingo, levanto sobre as 10:30, sigo sen poder durmir ata tarde, almorzo e paso a mañá co ordenador, traballando. Día moi relaxado, só nos movimos ata o hotel Mawa a mostrarlle as virtudes dunha máquina para facer zumes ao dono do negocio. Moi divertido, volta á casa e partido de Camerún, que empatou por certo e esta moi cerca de clasificarse para o mundial. Cervexiña con Luis e Roberto e a durmir.

Unha aperta