DOUALA

Por onde iamos, saída de Yaoundé, quero durmir pero cando me dou conta quedan 10 minutos, só 10 minutos para pisar África. Chegada, control de pasaportes e nada máis sair un rapaz ofrécese a recollerme as maletas, nun principio non me fío e paso un pouco del.

Mándanme abrir as maletas na aduana e, sorpresa, como levo máis dun ordenador dinme que teño que pagar, mentira, explícolle ao tipo (policía) que non hai ningún sitio no que poña iso e que me amose onde está a lei e canto é a taxa, insiste en que teño que pagar, pregúntolle canto e a súa resposta xa o di todo: "mmmmmm fifty euros", dígolle que non e ao medio minuto déixame pasar.

Volve o rapaz de antes agora cun peto amarelo e amósame unha tarxeta identificativa, é un traballador do aeroporto, quédome con el á espera do Dr. David.

Saio a fumar e un tipo quédase perplexo mirando como lío os pitillos, ou coa escusa de pedirme un, doullo de boa gana. O rapaz das maletas resulta de gran axuda pois aparta a todo o que me intenta timar, despois dunha conversa sobre Etoo, Madrid, Barcelona, Valencia, Málaga, Deportivo de la Coruña.... (fútbol sempre fútbol), chega o Dr. David, empezan a falar (nin papa de francés) e ao final apoquina (tratarei de compensalo).

Imos nun Mitsubishi Lancer a toda velocidade polas rúas de Douala é máis da unha da mañá e explícame que a estas horas hai ladróns polo que hai que darse vida.

Primeira noite baixo unha mosquitera, sobo coma un rei.

7:30 e en pé, para a miña sorpresa o primeiro que facemos é ir a misa, resulta que hoxe é o día da Anunciación de María, nunca disfrutei tanto dunha misa, coro gospel, miles de cores, timbales, unha festa (non fixen fotos). David dame cartos para o cepillo (este home non para de soltar), mentres o espero na porta da igrexa percibo as primeiras risotadas dunha rapaciñas ao verme alí, pero non me molesta, despois da misa imos a outro edificio da parroquia e dannos o almorzo (previo apoquine de David), té de limón e bocadillo.

Voltamos á clínica, aquí deixo un par de fotos da entrada e da rúa, alí coñezo aos rapaces que viven na clínica e ás súas nais que están aquí con eles.

Teño que dicir que me costa bastante entender o inglés de aquí, aínda así, xa na vivenda de David, situada no planta primeira do edificio, conversamos sobre o país, política e demais. Ao rato saca unha bolsa cunha pota con peixe (baba creo que o chamou) con patacas cocidas e unha salsa riquísima pero picantísima tamén, un descansiño e en camiño... á casa de enfrente, alí unha señora e unha rapaza, falan francés, non pillo nada pero convídannos a unha cervexa.

Collemos o coche, preciso trocar os cartos, tráfico tolo non hai normas, tirar padiante, pitar, dar luces e o carallo, non sei como non hai máis choques. Troco na rúa no mercado negro, á fin teño cartos cameruneses.

Despois metémonos por un labirinto de barro e baches (máis ben fallas diría eu) ata que paramos nunha tenda na que David merca bebidas e imos á casa dun "irmán" del, ou eso entendín, este tío fala rapidísimo.

Alí un raparigo de 2 días, danmo a coller no colo e pasómo pipa. Alí máis cervexa e comida, esta vez polo con patacas cocidas e, como non, salsa picante, rico rico (que xente tan hospitalaria).

Conversa da que casi non pillo nada, en inglés pero africano, sei que falan de que nome poñerlle ao raparigo, pregúntanme a min que lles diga nomes, e comezo a dicirlles nomes galegos, gústalles Iago. Convídannos para volver o domingo, a nai do rapaz insiste en que quere que vaia, a ver se lle poñen ese nome.

Xa de volta, converso cunha das nais dunha rapaza da clínica e un rato de relax.

E nada primeira xornada en Douala, escrito dende debaixo da mosquitera coa música a todo trapo do garito de enfrente, xa haberá momentos para divertirse, agora toca durmir que tou morto.

Boas noites